"SposĂłb pojmowania bezpieczeństwa wewnętrznego w czasach wspĂłłczesnych, czyli w okresie pozimnowojennym, zdecydowanie rĂłżni się od rozumienia tej kategorii w okresie wcześniejszym. Do jakościowej zmiany w rozumieniu bezpieczeństwa wewnętrznego przyczynia się bowiem wiele czynnikĂłw o charakterze wewnątrzpaństwowym, jak rĂłwnież - paradoksalnie - międzynarodowych. Z drugiej strony bezpieczeństwo wewnętrzne pojmowane jest odmiennie w rĂłżnych państwach, co uwarunkowane jest ich historią i tradycją, systemem politycznym i prawnym, bieżącą polityką w sprawach wewnętrznych etc., lecz także na przykład członkostwem w organizacjach międzynarodowych. W szczegĂłlnej sytuacji znajdują się te państwa, ktĂłre są członkami Unii Europejskiej (UE), ponieważ wraz z kolejnymi rozszerzeniami tej organizacji poddawane były nasilającym się procesom integracyjnym, nowej koncepcji funkcjonowania UE, a z racji swojego członkostwa zmuszone były dokonać redefinicji przyjętych rozwiązań w sferze bezpieczeństwa wewnętrznego pod kątem ich dopasowania do rozwiązań wspĂłlnotowych. Inną, niezwykle ważną okolicznością, ktĂłra dziś rĂłwnież wpływa na zmianę w rozumieniu bezpieczeństwa wewnętrznego, jest rozkwit tzw. alternatywnych koncepcji bezpieczeństwa, ktĂłre odchodzą od tradycyjnego państwowocentrycznego paradygmatu bezpieczeństwa na rzecz uczynienia jego podmiotem ekosystemu (bezpieczeństwo ekologiczne), grup społecznych (bezpieczeństwo kulturowe) czy wreszcie człowieka (human security, czyli bezpieczeństwo jednostki ludzkiej, inaczej ludzkie, człowieka). To właśnie human security zyskało popularność, początkowo zwłaszcza w łonie Organizacji NarodĂłw Zjednoczonych (ONZ), a obecnie także w Unii Europejskiej, ktĂłra kształtuje własne podejście do bezpieczeństwa wewnętrznego, a tym samym wywiera wpływ na rozwiązania przyjmowane w tym zakresie przez państwa członkowskie".
[ze Wstępu]